چاپ ممیزی ایران در افغانستان

روزنامه اینترنتی فراز: نشر کتاب در ایران، به تعبیری، مهم ترین صنعت فرهنگی یا یکی از مهم ترین و اصلی ترین ارکان صنعت فرهنگی است. در سال های اخیر اما شرایط نامناسب نشر و وضعیت ممیزی کتاب موجب شده بعضی شاعران و نویسندگان و مترجمان عطای انتشار رسمی کتاب شان را به لقای آن ببخشند.
بسیاری حالا ترجیح می دهند یا مجبور شده اند آثارشان را در فضای مجازی یا کشورهای خارجی منتشر کنند و یا آن ها را روی کاغذ ولی به صورت غیررسمی و بدون مجوز و زیرزمینی به چاپ برسانند و کم نیستند مترجمانی که کتاب هایشان را در کشورهای فارسی زبان همجوار، مثل افغانستان منتشر می کنند.
سانسور کتاب به گفته همه دست اندرکاران کار نشر و نویسندگى همیشه در ایران وجود داشته است. گاه سخت تر و گاه آسان تر بوده است. چندی پیش نیز «شهلا لاهیجی» در گفت و گو با جهان صنعت درباره وضعیت نشر و سانسور در ایران گفته بود که : « خواننده ایرانی از کتاب خواندن بیزار شده به دلیل اینکه می داند کتاب سانسور شده است. کتاب هایی که یک ذره بوی حوادث سیاسی که در این مملکت اتفاق افتاده می دهد و تخیل نیست. اگر کوچک ترین اشاره ای کنید سانسور می شوید. به روابط عاطفی بین دو نفر اشاره کنید یا از یک شخصیت انتقادی ساده کنید سانسور می شوید.
با این شرایط صراحتا می گویم کار ادبیات را در این دوران تمام شده بدانید. یعنی ما نه تنها چیزی خلق نکردیم که ناشرها دست به کار و خلق آثار بی ارزشی مثل چگونه قورباغه را قورت بدهیم یا کارهای روانشناسی مثل چگونه یک شبه رییس شوید، چگونه یک شبه پولدار شوید و این صنعت نشر ما را به قهقرا برده. یادمان باشد اوایل انقلاب کتاب با تیراژ پنج هزار تا چاپ می شد و همه هم …